محصولات

هدف:JNK1 jnk2 NF-κ B

مطالعه آزمایشگاهی:ایزوویتکسین با مهار تولید ROS درون سلولی از آسیب اکسیداتیو ناشی از LPS جلوگیری می کند و همچنین اثر H2O2 را بر روی زنده ماندن سلولی ضعیف می کند.حاوی LPS (2 μ ایزوویتکسین (0-100 گرم در میلی لیتر) میکروگرم در میلی لیتر) هیچ سمیت سلولی برای سلول های خام 264.7 نداشت، اما ایزوویتکسین 200 میکروگرم در میلی لیتر سمیت سلولی قابل توجهی نشان داد.ایزوویتکسین (25،50) میکروگرم بر میلی لیتر) TNF-α القا شده با LPS را مهار کرد، سطوح IL-6، iNOS و COX-2 را افزایش داد.ایزوویتکسین (25،50) μG/ml) نیز I در سلول های خام 264.7 κBα فسفوریلاسیون و تخریب را مهار کرد که با اثر بازدارنده JNK1/2 مطابقت دارد [1].

مطالعات in vivo:ایزوویتکسین (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم، IP) باعث تغییرات هیستوپاتولوژیک کمتری در بخش های ریه و کاهش تعداد سلول های التهابی در موش های القا شده با LPS شد.هتروئوزینوفیل ها (50 و 100 میلی گرم بر کیلوگرم، IP) تولید TNF توسط α و IL-6، تولید ROS، محتوای MPO و MDA را کاهش دادند، SOD و GSH را افزایش دادند و از التهاب و استرس اکسیداتیو ناشی از LPS در موش های علی القا شده با LPS جلوگیری کردند.و به طور موثر بیان پروتئین iNOS و COX-2 را مهار می کند [1].ایزوویتکسین (25،50، 100 میلی گرم بر کیلوگرم) میزان بقای آسیب کبدی ناشی از LPS/D-gal را در موش به صورت وابسته به دوز کاهش داد.ایزوویتکسین همچنین NF-κ B را مهار کرد و Nrf2 و HO-1 ناشی از LPS/D-gal را در موش تنظیم کرد [2].

آزمایش سلولی:زنده ماندن سلولی با استفاده از روش MTT تعیین شد.سلول‌های خام 264.7 بر روی صفحات 96 چاهی (1 × 104 سلول در چاهک) و با غلظت‌های مختلف ایزوویتکسین (غلظت نهایی: 0-200) میکروگرم در میلی‌لیتر) و LPS (2 میکروگرم در میلی‌لیتر) به مدت 24 ساعت تلقیح شدند.علاوه بر این، با استفاده از IV (25 یا 50 میکروگرم در میلی لیتر) سلول ها به مدت 1 ساعت پیش تیمار شدند و سپس H2O 2 (300) μM） اضافه شد. پس از 24 ساعت، MTT (5 میلی گرم در میلی لیتر) به سلول اضافه شد. سلول ها و سپس به مدت 4 ساعت انکوبه شدند [1].

آزمایش روی حیوانات:موش ها [1] به منظور ایجاد مدل علی، موش ها به طور تصادفی به 6 گروه کنترل (سالین)، فقط ایزوویتکسین (100 میلی گرم بر کیلوگرم، محلول در 0.5٪ DMSO)، فقط LPS (0.5 میلی گرم بر کیلوگرم، محلول در سالین) تقسیم شدند. )، LPS (0.5 میلی گرم بر کیلوگرم) + ایزوویتکسین (50 یا 100 میلی گرم بر کیلوگرم) و LPS (0.5 میلی گرم بر کیلوگرم) + دگزامتازون (DEX، 5 میلی گرم بر کیلوگرم، محلول در سالین).ایزوویتکسین یا DEX (5 میلی گرم بر کیلوگرم) ایزوویتکسین تجویز شد.پس از قرار گرفتن در معرض ایزوویتکسین یا DEX به مدت 1 ساعت، موش ها با اتر بیهوش شدند و LPS به صورت داخل بینی (in) برای ایجاد آسیب ریه تجویز شد.حیوانات 12 ساعت پس از تجویز LPS کشته شدند.بنابراین، مایع لاواژ برونکوآلوئولار (BALF) و نمونه‌های بافت ریه برای اندازه‌گیری سطوح سیتوکین برداشت شدند.تولید ROS؛فعالیت های SOD، GSH، MDA و MPO؛و بیان پروتئین های COX-2، iNOS، HO-1 و Nrf2 [1].